Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων Ο ήχος της πόλης από το 1989 
H Ελληνική Τέχνη μετά το 1950
Το μωσαϊκό που αποτελεί την εικαστική σκηνή των νεότερων χρόνων εμφανίζεται ως συρραφή μεμονωμένων προσπαθειών και κατακτήσεων, επιβεβαιώνοντας την απόσταση που χωρίζει την ελληνική τέχνη από τα διεθνή εικαστικά κέντρα. Ταυτόχρονα όμως η εγχώρια παραγωγή προβάλλει ένα ενδιαφέρον τοπικό ιδίωμα όπου διαγράφονται με ευκρίνεια τα αποτελέσματα των τεράστιων προσπαθειών ενός μικρού, αλλά πραγματικά υψηλών δυνατοτήτων, καλλιτεχνικού δυναμικού. Η Αφαίρεση φθάνει στην Ελλάδα στη δύσκολη δεκαετία του ΄50 και εδραιώνεται στη δημιουργική δεκαετία του ΄60 όταν πια οι περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες είναι σε θέση να αφομοιώσουν την αφαιρετική αντίληψη και παράλληλα, με την παραμονή τους για χρόνια σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες της πρωτοπορίας όπως το Παρίσι, η Ρώμη και το Βερολίνο. Οι καλλιτέχνες αντλούν άμεσα από τις τάσεις πρωτοπορίας έτσι όπως μορφώνονταν τα χρόνια αυτά, ενώ καλλιτέχνες όπως ο Λ. Σαμαράς, ο Σ. Αντωνάκος και η Χρύσα δημιουργούν στην Αμερική. Η περίοδος της δικτατορίας (1967-1974) επέβαλλε τη συνειδητή αποχή των περισσότερων καλλιτεχνών από κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα στην Ελλάδα και τερμάτισε το διάλογο μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού που είχε μόλις πρόσφατα ξεκινήσει. Επιπλέον, οι πολιτικοκοινωνικές ταραχές σε παγκόσμιο επίπεδο που χαρακτηρίζουν το τέλος της δεκαετίας του ΄60, έσπρωξαν τους καλλιτέχνες προς την εννοιολογική τέχνη, την Pop Art και τον Νέο Ρεαλισμό. Οι καλλιτέχνες δημιουργούν έργα διαμαρτυρίας ή έργα που επαναπροσδιορίζουν την ανθρώπινη εικόνα. Στον αντίποδα βρίσκονται έργα που αποτυπώνουν ευκρινέστερα το διεθνές πρόσωπο της ελληνικής τέχνης και την ανάδειξη ενός νέου εκφραστικού πεδίου που επιδιώκει την απομάκρυνση από τις έννοιες ‘ζωγραφική’ και ‘γλυπτική’ και την προσέγγιση του κοινού μέσα από τον διάλογο που επιβάλλουν μαζί του τα ίδια τα έργα. Από τη δεκαετία του ΄90 και μετά οι παλαιότερες αντιπαραθέσεις που χώριζαν τους καλλιτέχνες έχουν εκλείψει. Όλοι ανήκουν πλέον σε μια παγκόσμια, χωρίς όρια, κοινωνία όπου δεν υπάρχει χώρος για εθνικές τέχνες. Στρέφονται κάποιες στιγμές στην παράδοση και αντλούν από τα προσωπικά τους βιώματα, δημιουργούν έργα πολύ περισσότερο προσωπικά όπου επαναπροσδιορίζεται η σχέση τους με τον ιστορικό χρόνο, με τον χώρο και με την ποικιλία των υλικών.
Η εξέλιξη της χαρακτικής
Στη Συλλογή της Αlpha Bank ανήκουν και 3.000 περίπου έργα Ελλήνων χαρακτών που χρονολογούνται από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα.
Στην ελληνική χαρακτική, στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία διατηρείται ένας ελληνοκεντρικός χαρακτήρας στις θεματικές επιλογές περισσότερο. Η απεικόνιση του ελληνικού τοπίου και η χρήση του χρώματος είναι δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δεκαετία 1950-60.
Μετά το 1960 οι σύγχρονες ευρωπαϊκές τάσεις βρίσκουν όλο και περισσότερους θετικούς αποδέκτες στην Ελλάδα.
Οι περισσότεροι όμως καλλιτέχνες καταφέρνουν να διαφοροποιήσουν δημιουργικά τις επιρροές αυτές, επιλέγοντας ο καθένας με το δικό του μέτρο την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα. Οι πολλαπλές τεχνικές, η προσθήκη επιπλέον υλικών πάνω στο τυπωμένο χαρτί, οι επιζωγραφίσεις, τα μοναδικά τυπώματα και αργότερα η χρήση των υπολογιστών, έφεραν στο πεδίο της χαρακτικής αμέτρητα νέα στοιχεία.
Οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν διαφοροποιήσει την αντιμετώπιση της χαρακτικής ως έντεχνης αναπαραγωγικής διαδικασίας. Τα αντίγραφα που μπορούν να αναπαραχθούν από την εκτύπωση μιας φθαρτής πλάκας ξύλου, χαλκού, πέτρας είναι περιορισμένα. Η οθόνη του υπολογιστή, λειτουργώντας σαν πλάκα, μπορεί να παράγει άπειρα απαράλλαχτα αντίτυπα. Επομένως, καταργεί την παραδοσιακή διαδικασία της χάραξης και συγκεκριμένα τη σπουδαιότερη επέμβαση πάνω στο υλικό: τη δουλειά του χαράκτη πάνω στην πλάκα. Ο χαράκτης συγκεντρώνεται τώρα στη δράση της πράξης της χαρακτικής και όχι στη φροντίδα της παραγωγής αντιτύπων. Επιπλέον, ουσιαστικό ρόλο παίζει τώρα και το χαρτί που δεν υποδέχεται πια μόνο την εικόνα αλλά λειτουργεί και προβάλλεται ανεξάρτητα. Επίσης, συμπληρωματικά και πολλές φορές με την ίδια βαρύτητα συνυπάρχουν και άλλα στοιχεία όπως φωτογραφίες, αντικείμενα και υλικά. Η χαρακτική κέρδισε πλέον την αυτονομία που αναζητούσε από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Σήμερα οι Έλληνες χαράκτες είναι ακόμα ευαίσθητοι απέναντι στην παράδοση αλλά και θετικοί στις καθημερινές νέες τάσεις που ανανεώνονται πριν ακόμα εδραιωθούν.
Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη:
08:00 – 15:00
Παρασκευή: 08:00 – 21:00
Σάββατο: κλειστά
Κυριακή: 10:00 – 13:00 & 18:00 – 21:00
Είσοδος Ελεύθερη
Διάρκεια Έκθεσης 20/2/2019 έως 28/4/2019
