Α.Σταλίδης(“Αντίβαρο”)-Το πρόβλημα που έχουμε όσοι διαφωνούμε με την Συμφωνία είναι το μονοπώλιο του όρου Μακεδόνας, μακεδονική, μακεδονικός …

Από:Γιώργος Γκόντζος([email protected])— Συνέντευξη  με θέματα την ρηματική διακοίνωση , αλλά και σημεία που αφορούν συνολικά την Συμφωνία των Πρεσπών, παραχώρησε(Ηχητικό ΕΔΩ) ο Ανδρέας Σταλίδης ,διαχειριστής της ιστοσελίδας “Αντίβαρο” , στην εκπομπή “ό,τι πεις εσύ” (Γιώργος Γκόντζος) , στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.

Αρχικά σχετικά με την ρηματική διακοίνωση των Σκοπίων προς την Ελλάδα και ειδικά  για το ζήτημα της ιθαγένειας και την εκτίμηση πως ότι ο όρος nationality αναφέρεται αποκλειστικά στην ιθαγένεια και δεν καθορίζει ούτε προδικάζει το ζήτημα της εθνότητας, απάντησε:

“Δεν έχω στα χέρια μου την διακοίνωση αυτή, αλλά έχω διαβάσει πάρα πολλές φορές την Συμφωνία των Πρεσπών. Την ερμηνεία αυτήν που είπατε, την έχω δει στα ρεπορτάζ των εφημερίδων. Στο άρθρο λοιπόν της Συμφωνίας, στο άρθρο 1(3), γράφει ότι το πεδίο ιθαγένεια (nationality) δέχεται δύο απαντήσεις. Η μία απάντηση θα είναι «Μακεδόνας». Η άλλη απάντηση θα είναι «κάτοικος της Δημοκρατίας της Βορείου Μακεδονίας». Η ερώτηση που έχω να κάνω σε όσους συμφωνούν μ’ αυτήν είναι γιατί δεν αρκεί μία από τις δύο απαντήσεις; γιατί χρειάζονται και οι δύο; Ο όρος nationality επιδέχεται την έννοια και της εθνικότητας/εθνότητας και της υπηκοότητας/ιθαγένειας. Η υπηκοότητα και ιθαγένεια είναι ταυτόσημες έννοιας (νομικά). Άρα λοιπόν, μήπως από τις δύο απαντήσεις η μία απαντάει στο «εθνικότητα» και η άλλη απαντάει στο «ιθαγένεια»; Οπότε η διευκρίνηση αυτή είναι λίγο μετέωρη. ”

Στην επισήμανση  ότι δεν καθορίζει εθνοτική καταγωγή και στο ερώτημα ,”δεν έχει ισχύ;”

“Ισχύ μπορεί να έχει, αλλά όπως είπα και πριν η απάντηση «Μακεδόνας» σκέτο θα υπάρχει, χωριστά από το «κάτοικος της Βορείου Μακεδονίας». Να κάνω μία ερώτηση απαντώντας στο σχόλιό σας. Δηλαδή πώς θα ονομάζονται οι κάτοικοι της χώρας; Θα λέμε ότι ο τάδε είναι κάτοικος της Βορείου Μακεδονίας; Τι θα λέμε; Θα λέμε βορειομακεδόνας; μακεδόνας σκέτο; Δηλαδή, θα υπάρχει κάποιο επίθετο που θα χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους. Συλλογικά δηλαδή, ως σύνολο. Ποιο θα είναι αυτό; Δεν μπορεί να είναι το «κάτοικος της βορείου Μακεδονίας». Θα είναι κάτι άλλο. Η λέξη, ο όρος «βορειομακεδόνας» δεν υπάρχει πουθενά. Εάν υπήρχε αυτό, θα ταίριαζε με το όνομα του κράτους. Αλλά δεν υπάρχει. Εφόσον υπάρχει το «Μακεδόνας» μέσα στην Συμφωνία, άρα νομίζω είναι λογικό κάποιος να σκεφτεί ότι αυτό θα είναι που θα επικρατήσει για να χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους. Το σκέτο Μακεδόνας δηλαδή”

Για το θέμα περί “αναγνώρισης γλώσσας το 1977”, σημείωσε:

“Κατ’ αρχάς, η διάσκεψη αυτή το 1977 ήταν διάσκεψη επιστημόνων του ΟΗΕ, όπως γνωρίζουμε, για να μεταφερθούν στο λατινικό αλφάβητο κάποια ενδώνυμα, δηλαδή τοπωνυμίες γλωσσών όχι μόνο της Γιουγκοσλαβίας τότε, αλλά και της Ινδίας και άλλων χωρών, που χρησιμοποιούν άλλο αλφάβητο, στα λατινικά. Λοιπόν, δηλαδή, δεν επρόκειτο για αναγνώριση γλώσσας. Εξάλλου δεν αναγνωρίζονται οι γλώσσες έτσι. Οι γλώσσες για να αναγνωριστούν χρειάζονται μία διαδικασία κλπ.
Πράγματι, αυτή η διάλεκτος ανήκει στην ομάδα των σλαβικών γλωσσών, αλλά το όνομα που της αποδίδεται δεν είναι αυτό. Θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα σλαβομακεδονική ή μακεδονοσλαβική, όπως έχει πει κάποια στιγμή ο κ. Μπαμπινιώτης. Αλλά δεν είναι αυτή, είναι σκέτη μακεδονική.
Το πρόβλημα που έχουμε όσοι διαφωνούμε με την Συμφωνία είναι το μονοπώλιο του όρου Μακεδόνας, μακεδονική, μακεδονικός κλπ. Εφόσον θα υπάρχει ένα κράτος στο οποίο θα υπάρχει ο όρος Μακεδονία μέσα (Βόρεια Μακεδονία) και δεν θα υπάρχει άλλο κράτος, στο επίπεδο κρατών, να έχει τον ίδιο όρο, αυτό δημιουργεί αυτομάτως ένα διεθνές μονοπώλιο. Ιδιαίτερα εφόσον και η γλώσσα, αλλά και η ιθαγένεια θα είναι σκέτα μακεδονικές. Να δώσω ένα παράδειγμα. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δύο κράτη με τον όρο «Κορέα» μέσα. Η Βόρεια Κορέα, η Νότια Κορέα. Υπάρχουν δύο κράτη με το όνομα Ιρλανδία. Υπάρχει όμως ένα κράτος που το λέμε όλοι Ουρουγουάη. Δεν γνωρίζει κανένας ότι το όνομα αυτού του κράτους είναι Ανατολική Ουρουγουάη. Δεν λέμε κανέναν από τους ανθρώπους ότι είναι ανατολικοουρουγουανοί. Όλοι τους λέμε Ουρουγουανούς επειδή αυτό είναι το μοναδικό κράτος που έχει τον όρο Ουρουγουάη μέσα στο όνομά του. Αυτό θα γίνει οπωσδήποτε και με την βόρεια γείτονά μας, όπου όλοι θα καταλήξουμε να τους ονομάζουμε Μακεδόνες και τη γλώσσα τους μακεδονική, αφαιρώντας κατά κάποιον τρόπο τον ίδιο όρο από μας.”

Ακολούθως τέθηκε το επιχείρημα πως με την Συμφωνία  λύνονται ζητήματα πολλών χρόνων, και ερωτήθηκε αν υπάρχει πρόταση λύσης ,και ο Α.Σταλίδης υπογράμμισε:
“Να τα πάρουμε με τη σειρά. Ένα ένα. Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι δεν λύνει τίποτα αυτή η συμφωνία, διότι το πρόβλημα, το Μακεδονικό πρόβλημα έχει ξεκινήσει στα μέσα του 19ου αιώνα. Αυτή η λύση δεν είναι βιώσιμη. Δεν είναι βιώσιμη για πάρα πολλούς λόγους. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μία ολόκληρη εκπομπή μ’ αυτό το θέμα. Δεν είναι βιώσιμη επειδή η χώρα αυτή είναι ασταθής εσωτερικά, επειδή οι Έλληνες αισθάνονται σε έναν πάρα πολύ μεγάλο βαθμό ότι χάνουν ένα μέρος της ταυτότητάς τους και δεν είναι ευχαριστημένοι μ’ αυτό το ζήτημα. Δεν είναι βιώσιμη επειδή στο διεθνές επίπεδο υπάρχουν δυνάμεις που δεν συμφωνούν με αυτήν την προοπτική κλπ. Άρα, δεν λύνει πολλά πράγματα. Επίσης, στην χώρα των Σκοπίων, μπορούν να αλλάξουν κάλλιστα οι πολιτικές δυνάμεις που είναι στην εξουσία και να βρεθούμε προ εκπλήξεων.

Τώρα, όσον αφορά τη λύση. Κατά τη γνώμη μου το ζήτημα αυτό μπορεί κάλλιστα να αφεθεί να το λύσει η ίδια η ζωή. Για παράδειγμα, στη χώρα αυτή υπάρχουν περίπου 65% που αυτοπροσδιορίζονται ως μακεδόνες αυτή τη στιγμή, υπάρχει περίπου ένα 30% που είναι Αλβανοί και ένα 5% στο οποίο οι ίδιοι αποδίδουν τους Ρομά, Αθιγγάνους δηλαδή, Βλάχους (στους οποίους συμπεριλαμβάνουν τους Έλληνες), Σέρβους κλπ. Τώρα, υπάρχει μία μεγάλη τάση από τους λεγόμενους «σλαβομακεδόνες» να αποκτούν βουλγαρικό διαβατήριο και βουλγαρική υπηκοότητα, το έχουν κάνει παλαιότερα και πρωθυπουργοί τους.

Εάν δούμε το ζήτημα των Αλβανών. Πριν από 25 χρόνια, οι Αλβανοί πολιτικά ήταν ανύπαρκτοι. Δεν υπήρχαν κόμματα, δεν υπήρχαν εκπρόσωποί τους. Σήμερα έχουν 4 κόμματα, τα δύο είναι στην κυβέρνηση, το ένα έχει αντιπρόεδρο της Βουλής και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Λοιπόν, εάν αυτό το προβάλλουμε στο χρόνο, θα δούμε ότι η εξουσία που έχουν στην χώρα αυτοί αυξάνεται διαρκώς. Α, επίσης έχουν αναγνωρίσει την αλβανική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα του κράτους. Βλέπουμε λοιπόν ότι στο μέλλον, στις επόμενες δεκαετίες, είναι μοιραίο κατά τη γνώμη μου να οδηγηθούμε σε μία ομοσπονδία που θα έχει μέσα δύο εθνικές κοινότητες και θα αναζητήσουν ένα ουδετεροεθνές όνομα. Αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Για παράδειγμα το Βέλγιο σήμερα. Ο όρος Βέλγος δεν είναι όρος εθνότητας. Στο Βέλγιο κατοικούν κατά 60% Ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί και κατά 40% Γαλλόφωνοι Βαλλόνοι. Έχουν βρει ένα ουδετεροεθνές όνομα εθνότητας, το «Βέλγος» και μ’ αυτό ζουν. Κανένας δεν ονομάζει τους Φλαμανδούς ως Βέλγους, είναι Φλαμανδοί. Θα μπορούσε λοιπόν σε κάποια χρόνια, να αναζητηθεί ένα όνομα ουδετεροεθνές, δηλαδή ούτε να έχει μέσα κάποιο όρο Μακεδονία,ούτε Αλβανία ή Αλβανός, κάποιο άλλο όνομα, ουδέτερο, στο οποίο κράτος θα υπάρχουν δύο αναγνωρισμένες εθνικές κοινότητες, των Αλβανών και των Σλαβομακεδόνων. Αυτό ενδεχομένως να μην ήτανε τόσο ενοχλητικό για μας, όσο είναι σήμερα το μονοπώλιο του όρου αυτού, διότι θα ήτανε εσωτερικό όνομα, όπως είναι το Φλαμανδός ή το Βαλλόνος μέσα στα όρια του Βελγίου.”

Τέλος όσον άφορά πρόταση για διεθνή χρήση, τόνισε:

“Εάν αναζητηθεί ένα τέτοιο ουδετεροεθνές όνομα δεν θα ήταν πρόβλημα. Έχει προταθεί για παράδειγμα το Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία. Όπως είναι στην Αφρική, η Νότια Αφρική. Δεν είναι ο κάτοικος της νοτίου Αφρικής ως Ήπειρος. Είναι κάτοικος της χώρας. Θα μπορούσε να έχει έναν τέτοιον προσδιορισμό, γεωγραφικό, για παράδειγμα. Αλλά θα είναι ουδετεροεθνές αυτό το όνομα, ο όρος.”