Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων Ο ήχος της πόλης από το 1989 
Από:Γιώργος Γκόντζος([email protected])– “Η ίδρυση της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων αποτελεί το επιστέγασμα πολυετών προσπαθειών, εξασφαλίζει επαγγελματικά δικαιώματα νέων επιστημόνων και συνιστά εύλογη ανταπόδοση της Πολιτείας στην πατρίδα των ηπειρωτών ευεργετών που κόσμησαν την Αθήνα με σπουδαία εκπαιδευτικά ιδρύματα όταν τα Ιωάννινα τελούσαν υπό οθωμανικό ζυγό.”
Τα παραπάνω τόνισε μεταξύ άλλων ο βουλευτής Ιωαννίνων της Ν.Δ. κ.Κώστας Τασούλας κατά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας με το άρθρο 27 του οποίου προβλέπεται η ίδρυση Πολυτεχνείου στα Ιωάννινα.
Η πλήρης ομιλία του κ.Τασούλα έχει ως εξής:
«Κύριε Υπουργέ, το νομοσχέδιο που αποτελεί το πρώτο νομοθετικό σας πόνημα στη νέα σας θητεία, προφανώς είναι κατώτερο των περιστάσεων και από ό,τι άκουσα -και δεν έχω και κανέναν λόγο να το αμφισβητώ-, είναι κατώτερο και των δικών σας προσόντων. Οι περιστάσεις υπαγορεύουν μια αλλαγή στάσεως στο θέμα της παιδείας, προς την κατεύθυνση γενναίων διορθώσεων μιας παράδοσης δεκαετιών, που θα μπορούσε κανείς να τη συνοψίσει ως υποταγή στην ευκολία.
Η παιδεία υπήρξε το πρώτο θύμα της Μεταπολιτεύσεως και συνοψίζει κανείς τους λόγους ή τις παραμέτρους αυτής της πτώσεως της παιδείας, κατά τη γνώμη μου, στην ολιγόλογη περιγραφή της υποταγής εις την ευκολία. Η παραγνώριση της εννοίας του «λάθους», εν ονόματι της δήθεν ισότητας ή εν ονόματι τού να μην στεναχωρηθούν τα παιδιά ή να μην αισθανθούν ότι κάνουν λάθος, ήταν η μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου υποχώρηση σε ένα λαϊκισμό, σε μία δημαγωγία, σε ένα καλόπιασμα το οποίο ήταν το κύριο θέμα της Μεταπολίτευσης και το οποίο με διακυμάνσεις επικράτησε όλων των παρατάξεων και της λεγόμενης «συντηρητικής» και της λεγόμενης «αριστεράς παρατάξεως», οι οποίες κυβέρνησαν τη χώρα μετά την κατάρρευση της δικτατορίας.
Υπήρξε περίοδος όπου εστάλη εγκύκλιος στους δασκάλους να διορθώνουν όχι τον μαθητή που έκανε το λάθος, αλλά να διορθώνουν το λάθος, μη τυχόν και πάθει ψυχολογικό τραύμα ο μαθητής.
Όλη αυτή η –επαναλαμβάνω- τάση για καλόπιασμα και όλη αυτή η εισαγωγή της καταθλιπτικής και πανδαμάτορος ευκολίας έχει οδηγήσει σε μια πραγματικότητα, την οποία περιγράψατε πολύ σωστά, κύριε Υπουργέ. Έχει οδηγήσει στο να απορροφήσει πλήρως η λεγόμενη παραπαιδεία την πραγματική παιδεία, έχει πλήρως επικρατήσει αυτός ο τομέας. Όμως υπάρχει και χειρότερη περιγραφή αυτής της δυσάρεστης διαχρονικής καταστάσεως, το ότι έχουμε περίπου αποδεχθεί ως κανονικότητα την ύπαρξη της παραπαιδείας.
Ο δε λόγος για τον οποίο τα παιδιά, σωματικά, πηγαίνουν στη Β΄ και στη Γ΄, κυρίως, Λυκείου είναι ο λόγος ότι από εκεί θα πάρουν το απολυτήριο. Κανένας άλλος λόγος δεν υπάρχει. Και όσοι είναι γονείς παιδιών που ήταν πρόσφατα σε δημόσιο λύκειο, αντιλαμβάνονται τι εννοώ.
Άρα, είναι αναγκαία η αναστροφή αυτής της δύσκολης πορείας η οποία κρατάει από το 1974 και σταδιακά επιδεινώνεται, χωρίς να έχει υπάρξει καμμία διαδήλωση εναντίον της υποχώρησης της παιδείας. Κανένα ξέσπασμα, κανείς αγανακτισμένος δεν ήρθε να διαδηλώσει εναντίον της καταβαράθρωσης της παιδείας, διότι είχαμε προτεραιότητες πάντα υλικές και στην εποχή της αστακομακαρονάδας και στην εποχή της ανάγκης και της κακουχίας. Είναι και αυτό αποτέλεσμα της παιδείας μας. Ενώ λοιπόν υπάρχει μεγάλη ανάγκη να αντιστραφεί αυτό το κλίμα, δεν αντιστρέφεται.
Υπήρξε μια σωστή προσπάθεια, κατά τη γνώμη μου, από την περίοδο της Κυβερνήσεως Σαμαρά για επιστροφή της παιδείας σε αξίες οι οποίες είναι όχι δημοφιλείς στο πνεύμα της ευκολίας της Μεταπολίτευσης, όπως δηλαδή η αξιολόγηση, η δυσκολία, το να ξεχωρίζει κάποιος, χωρίς αυτό να θεωρείται παράπτωμα ή να θεωρείται ψυχολογικό τραύμα και όλα αυτά τα φληναφήματα. Και αυτό όμως πλήρως ανετράπη και πάλι με τη δεύτερη αριστερή Κυβέρνηση της χώρας. Διότι είστε η δεύτερη αριστερή Κυβέρνηση, η πρώτη αριστερή Κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ το 1981. Κι εμείς παραλίγο να μοιάσουμε σε αυτό, αλλά εμείς δεν ήμασταν αριστεροί, εμείς απλώς νιώθαμε κόμπλεξ που δεν είμαστε αριστεροί. Αυτή ήταν η διαφορά μας.
Ας έρθουμε, λοιπόν, στα σημερινά. Το νομοσχέδιο, όπως πολύ σωστά είπε η κ. Κεραμέως, αν εξαιρέσεις ελάχιστες διατάξεις, όπως τις πρώτες, τις εντελώς πρώτες, για το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας ή για την Εθνική Βιβλιοθήκη, είναι διατάξεις οι οποίες είναι αυτό που θα λέγαμε «ατάκτως ερριμμένες» και υποτιμούν και υπονομεύουν την ίδια προσπάθεια που ξεκινήσατε για διάλογο για το Λύκειο ή την ίδια την προσπάθεια που εναβρύνεσθε ότι είστε σημαιοφόρος, δηλαδή την προσπάθεια καθιέρωσης οικονομικού ελέγχου στην παιδεία, την ίδια στιγμή που το νομοσχέδιό σας βρίθει έλλειψης οικονομικής αποτίμησης για τις επιπτώσεις των διατάξεων που ψηφίζετε.
Κύριε Υπουργέ, αξίζει αυτές τις μέρες, αυτές τις ώρες, να πάρετε τηλέφωνο τον Πρέσβη μας στη Ρώμη και να τον συγχαρείτε γιατί πήρε μια σωστή πρωτοβουλία. Συνεννοούμενος με το Υπουργείο Παιδείας της Ιταλίας προκήρυξε ένα διαγωνισμό στα Λύκεια της Ρώμης με θέμα «Ταξιδεύοντας με τον Αριστοτέλη» και πρόσφατα το Λύκειο Visconti της Ρώμης ανέδειξε δύο μαθητές, οι οποίοι επέλεξαν μια φράση του Αριστοτέλη και ανέδειξαν την επικαιρότητά της. «Ανευ γάρ φίλων ουδείς έλοιτ’αν ζήν, έχων τα λοιπά αγαθά πάντα». Αυτή τη φράση διάλεξαν οι μαθητές του Λυκείου της Ρώμης και τους βράβευσε η ελληνική Πρεσβεία. Αυτήν την επιστροφή στην αρχαία ελληνική γραμματεία, αυτήν την επιστροφή στην καλώς εννοούμενη δυσκολία θα πρέπει κι εμείς να ευαγγελιστούμε, όχι μέσω των πρεσβειών μας στο εξωτερικό, αλλά μέσω του Υπουργείου Παιδείας στο εσωτερικό.
Στέκομαι ως Βουλευτής Ιωαννίνων στη διάταξη του άρθρου 27, κύριε Υπουργέ -μέσα σε αυτήν την πανσπερμία των διατάξεων που αδικούν και τους υπογράφοντες αλλά και τις περιστάσεις-, για να καταδείξω ότι η ίδρυση της Πολυτεχνικής Σχολής στα Ιωάννινα είναι μια απόδειξη ότι μπορεί ορισμένα πράγματα στην παιδεία αν και καθυστερούν, να έχουν μια καλώς εννοούμενη συνέχεια.
Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, το οποίο είναι ένα από τα πιο αξιόλογα πανεπιστήμια διεθνώς και προφανώς και πανελληνίως, είχε εδώ και δεκαετίες Σχολή Μηχανικών Επιστήμης Υλικών, είχε Σχολή Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής και είχε εδώ και τρία χρόνια με διάταγμα του ’13 Αρχιτεκτονική Σχολή, η οποία διανύει τώρα το δεύτερο της έτος.
Είχε, λοιπόν, τρεις Σχολές για Μηχανικούς. Υπήρχε πρόβλημα επαγγελματικών δικαιωμάτων σε ορισμένα παιδιά και παλαιότερα και τώρα και ίσως να υπήρχε και στο μέλλον αν δεν θεσπιζόταν η διάταξη του άρθρου 27 για την ίδρυση Πολυτεχνικής Σχολής. Η Πολυτεχνική Σχολή θέλω να πω ότι δεν ιδρύει εκ του μηδενός σήμερα, σε εποχή κρίσης και ανεργίας των μηχανικών, μια σχολή Μηχανικών, επιβεβαιώνει την ύπαρξη τριών Σχολών που αφορούν σε προσανατολισμό αυτής της ιδιότητος, αποκαθιστά επαγγελματικά δικαιώματα και τακτοποιεί μια εκκρεμότητα που έχει ξεκινήσει προ εικοσαετίας και εν συνεχεία με διάφορες διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας και τώρα ΣΥΡΙΖΑ τακτοποιείται μια εκκρεμότητα. Και είναι σωστή αυτή η ίδρυση της Πολυτεχνικής Σχολής Ιωαννίνων και για έναν λόγο που δεν έχει να κάνει μόνο με τα οικονομικά ή με τη διοικητική τακτοποίηση εκκρεμοτήτων, αλλά έχει να κάνει και με το γεγονός ότι η Ήπειρος, η οποία υπέστη την «Κίρκη» του ελληνισμού, που είναι η ξενιτιά, μέσω των ευεργετών, μέσω της ευποιίας και αυτής της διαδικασίας που είναι πρωτοφανής στην Ήπειρο, προίκισε την Αθήνα, την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, με όλα αυτά τα γεραρά Ιδρύματα Παιδείας με λαμπρές χορηγίες επειδή η πρωτεύουσα της Ηπείρου ήταν σε τουρκικό ζυγό την εποχή εκείνη.
Η ίδρυση Πολυτεχνικής Σχολής στα Ιωάννινα πέραν του ότι τακτοποιεί μια εκκρεμότητα πολυετή, αναγνωρίζει και την προσφορά της ηπειρωτικής φιλογενείας εις την παιδεία της Ελλάδας και είναι μια μορφή ευλόγου ανταποδόσεως».
