Η παρέμβαση του Ν.Ξυδάκη στην εκδήλωση για το βιβλίο του Λ.Βάσση ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ(Ελληνισμός-Πολιτισμός-Αριστερά)

 Από την παρέμβαση του αν.υπουργού πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη στην παρουσίαση του βιβλίου του Λαοκράτη Βάση ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ”ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ”(Ελληνισμός-Πολιτισμός-Αριστερά) ,στα Γιάννινα.
{..”Εκτός από την τιμή,η αποψινή βραδιά ,εκτός από την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του φίλου Λαοκράτη,είναι ευκαιρία να μιλήσουμε για όσα διαχρονικά,καυτά ,διαρκώς επίκαιρα διαλαμβάνει ο συγγραφέας στο βιβλίο του.Δηλαδή κατά την δική μου ανάγνωση ένα πράγμα.Την αγωνία του για την ταυτότητα των Ελλήνων, για την ουσία της Ελλάδας για την πορεία των Ελλήνων μέσα στον χρόνο ,μες στην ιστορία,μες την δημοκρατία.Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για αυτά τα πράγματα και πριν πολλά χρόνια,στα σκοτεινά χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών,στα χρόνια της ελπίδας τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης,στα χρόνια των διαψεύσεων,των ματαιώσεων, ή της φενάκης.Θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε και αρκετά χρόνια αργότερα.Γιατί είναι τόσο επίκαιρα αυτά τώρα;Γιατί τώρα επιπλέον βρισκόμαστε στο χάραμα μιας αναγέννησης.Γι’ αυτό έχει τόση σημασία να συνομιλούμε με στοχαστές και αγωνιστές, με δημόσιους άνδρες και δασκάλους σαν τον Λαοκράτη Βάσση.Από τα πολλά γραψίματα και τις πολλές συνομιλίες μαζί του,κρατώ για απόψε μια κουβέντα,μια κουβέντα σαν στίχο ,σαν μια ελλειπτική πύκνωση σκέψης.Μια κουβέντα πολύ δημοφιλή μεταξύ φίλων και αναγνωστών του Λαοκράτη Βάσση.Το αταξικό γαλάζιο.Είναι σχεδόν μια παραδοξολογία.Πως το γαλάζιο μπορεί να είναι αταξικό,πως μια κουβέντα ,μια λέξη , που προέρχεται από το μαρξιστικό οπλοστάσιο,το μαρξιστικό εννοιολόγιο,παντρεύεται με μια λέξη ,το γαλάζιο, που αντλείται από το απόθεμα του λυρισμού και της ποίησης.Τι λέει:Πράγματι είναι μια κουβέντα που κατάγεται από τον Ελύτη  και τον Ρίτσο,τον Παλαμά  και τον Σολωμό.Δηλαδή από την πινακοθήκη των μεγάλων προσώπων των ποιητών που ορίζουν τον νεότερο Ελληνισμό.Που έβαλαν τις υποθήκες ,τις αξεπέραστες για μας τους νεότερους.Και είναι αταξικό και γαλάζιο.Αταξικό γιατί εννοεί την κοινωνία και την ιστορία,πέραν των διαιρέσεων ,των υπαρκτών και δυναμικών κατά τα άλλα,σεβαστών απολύτως από τον συγγραφέα αυτού του παράδοξου διπόλου.Ο Λαοκράτης είναι σοσιαλιστής,είναι αριστερός.Είναι τέκνο της Εαμικής παράδοσης, δεν ξεχνά ποτέ τον ταξικό ,τον πολιτικό αγώνα.Αλλά δεν ξεχνά ποτέ και την ιστορική σύνθεση.Δεν ξεχνά ποτέ την ανάγκη υπέρβασης,όταν έρχονται οι μέρες της ανάγκης και οι μέρες της οργής.Γι’ αυτό βάζει δίπλα το γαλάζιο.Το γαλάζιο δεν είναι αισθητικός χαρακτηρισμός.Δεν καταφεύγει στην ευκολία ενός τρέχοντος λυρισμού.Είναι οντολογικό το γαλάζιο του Λαοκράτη Βάσση.Πίσω από το γαλάζιο αυτό πάλλεται το έθνος-κράτος.Το έθνος των ελεύθερων πολιτών.Το έθνος που γεννιέται μετά τις μεγάλες επαναστάσεις.Εκεί που φύτρωσε η δημοκρατία,εκεί όπου ακούστηκε για πρώτη φορά το τρίπτυχο:Ελευθερία,Ισότητα Αδελφοσύνη.Είναι ένα χρώμα -τόπος.Όπου θάλλει ακόμα η δημοκρατία και τα διαρκή  αιτήματά της.Μόνο εκεί μπορεί να θάλλει η δημοκρατία και τα διαρκή  αιτήματά της.Αυτά που τόσο έχουμε ανάγκη σήμερα,και βλέπουμε ότι τα αυτονόητα δεν είναι τόσο αυτονόητα.Άρα το αταξικό γαλάζιο είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και ιστορικό.Είναι μήτρα αυτογνωσίας  και οικουμενισμού.Δεν είναι επαρχιωτισμός και μιμητισμός.Είναι ένα ακριβό ιδανικό προς το οποίο διαρκώς προσβλέπουμε και προς το οποίο διαρκώς πλέουμε ως Οδυσσείς.Αν το δούμε έτσι ,πολιτικά και ιστορικά,το αταξικό γαλάζιο μας οδηγεί στον στόχο του συγγραφέα και κοινό στόχο ,πια ,πολλών Ελλήνων.Μια διαπίστωση.Μια κοινοτοπία.Που όμως κρύβει  ένα τεράστιο βάρος, μια ευθύνη και μια πρόκληση. Την εξής:Πολιτιστικά η Ελλάδα είναι  υπερδύναμη.Ο Λαοκράτης Βάσσης μας καλεί να δούμε  αυτή την βαριά ,κοινότοπη σχεδόν,διαπίστωση , να την δούμε χωρίς μειονεξία,χωρίς φοβικό σύνδρομο,χωρίς σύνδρομο υπεραναπλήρωσης,χωρίς μεγαλοϊδεατισμό.Αλλά να το δούμε σαν ζυγισμένη γνώση,σαν βαριά κληρονομιά και σαν πανάκριβη προίκα.Η οποία προπάντων μας φορτώνει ευθύνη.Εφ’ όσον εκλάβουμε αυτό το πολιτιστικό φορτίο στις πραγματικές του διαστάσεις.Αυτή η ευθύνη φοβίζει τους δειλούς και τους υπερμοντέρνους.Φοβίζει τους ανεπαρκείς.Αλλά σ’ αυτή την ευθύνη μας καλεί  ο συγγραφέας αυτής της κουβέντας.Ευθύνη ιστορική και και συλλογική.Αλλά και ευθύνη προσωπική και ηθική, ενός εκάστου.Όμως αφ’ ης στιγμής αποδεχτείς τηνευθύνη ,τότε μπορείς πράγματι να αντέξεις την ιστορία,να αντέξεις τον τόπο ,να αντέξεις ακόμα και τις αντινομίες του συλλογικού βίου , να αντέξεις τη ζωή ,και να ανοιχτείς στον κόσμο.Φίλε ,Λαοκράτη, σε ευχαριστούμε για τις αφορμές που μας δίνεις να σκεφτούμε ,έστω  και με μια κουβέντα..}