Σάββατο , 9 Μαρτίου 2024
Αρχική / Επικαιρότητα / Γ.Ραχιώτης-Ιδεολογικές,δικανικές,κοινωνικές,πολιτικές, επικοινωνιακές διαστάσεις,πέραν μιας αγόρευσης.

Γ.Ραχιώτης-Ιδεολογικές,δικανικές,κοινωνικές,πολιτικές, επικοινωνιακές διαστάσεις,πέραν μιας αγόρευσης.

Από:Γιώργος Γκόντζος([email protected])—- Ευρύτερες διαστάσεις , ιδεολογικές ,κοινωνικές ,πολιτικές, δικανικές ,επικοινωνιακές,ανέδειξε ο Γιάννης Ραχιώτης ,μέλος της Αγωνιστικής Πανελλαδικής Ένωσης Δικηγόρων ,με αφορμή την αγόρευση της εισαγγελέως , στη δίκη των βιαστών και δολοφόνων της νεαρής φοιτήτριας στην Ρόδο, σε εκτενή συνέντευξη (Ηχητικό ΕΔΩ), στην εκπομπή “ό,τι πεις εσύ” (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.

Ο γνωστός δικηγόρος και από την συμμετοχή του σε κοινωνικούς αγώνες και στην υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σημείωσε αρχικά:

“Μας ανησύχησε σαν σωματείο και σαν Αγωνιστική Πανελλαδική Ένωση Δικηγόρων το ζήτημα που τέθηκε με την αγόρευση της εισαγγελέως.Αυτό που πρέπει να σημειώσει κάποιος σ’αυτή την αγόρευση είναι η απόλυτη ταύτιση με το θύμα ,οι επιθέσεις κατά κατηγορούμενων και συνηγόρων , μια υποτίμηση των ενόρκων , μια αίσθηση συλλογικής ευθύνης , δηλαδή μαζί με τους κατηγορούμενους συμπεριέλαβε και τις οικογένειές τους ως υπεύθυνες με κάποιο τρόπο για το έγκλημα και η εμπλοκή της εξώδικης προσωπικής της εμπειρίας.Το πρόβλημα που τέθηκε είναι το εξής: Μετά τον διαφωτισμό η ποινική δίκη ήταν συγκεντρωμένη στο πρόσωπο του κατηγορουμένου ως δράστη και ως προσωπικότητα ταυτόχρονα,Έφυγε δηλαδή από την μεσαιωνική αντίληψη ότι η ποινική δίκη είναι ένας μηχανισμός ικανοποίησης του θύματος και έβαλε στο κέντρο της προσοχής τον σωφρονισμό του κατηγορούμενου ,του δράστη και τον έλεγχο των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που τον οδήγησαν στο έγκλημα.Αυτές οι προσεγγίσεις που έγιναν από την κυρία εισαγγελέα σ’ αυτή την δίκη ,είναι ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.Είναι στην λογική της “θυματολογίας” ,δηλαδή της επαναφοράς στο κέντρο της προσοχής της ποινικής δίκης, του θύματος και όχι του κατηγορουμένου.Και μέσω αυτής της επαναφοράς στην λογική της εκδίκησης.Δεν ξέρω αν το έκανε συνειδητά ή ασυνείδητα η εισαγγελέας γιατί πίσω από αυτά υπάρχει πολύ μεγάλη επιστημονική συζήτηση και θεωρία, δεν είναι απαραίτητο ένας που εκφράζει τέτοιες απόψεις σε μια δίκη ,ότι είναι φορέας όλων αυτών των απόψεων”

Στην συνέχεια αναφέρθηκε σε πρακτικές στις ΗΠΑ και τόνισε: “Αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ από το 1980 και μετά μια λογική που έλεγε,”δεν ασχολούμαστε με τον εγκληματία και την προσωπικότητά του ,στείλτον φυλακή ,τιμώρησέ τον όσο πιο βαριά μπορείς”.Ήταν η λογική της μηδενικής ανοχής.Αυτό οδήγησε στο να πάνε εκατομμύρια άνθρωποι στην φυλακή , στην Αμερική το 1% του πληθυσμού είναι σήμερα έγκλειστο και σε κάποιες κοινότητες μεγάλα ποσοστά αρρένων του πληθυσμού βρίσκονται στην φυλακή ,χωρίς καθόλου να μειωθεί το έγκλημα.Αυτό είναι το ζήτημα που τίθεται με αυτή την επιθετικότητα απέναντι στον κατηγορούμενο και την αδιαφορία για την προσωπικότητα και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που τον οδήγησαν στο έγκλημα.Αυτό , όπως καταλαβαίνετε , είναι πιο εύκολο να αναπτυχθεί σαν πρακτική σε αποτρόπαια εγκλήματα ,γιατί είναι πιο νομιμοποιημένο στην συνείδηση της κοινωνίας, για πιο σκληρή αντιμετώπιση ,Πλην όμως πίσω από αυτό κρύβονται πολύ σοβαρότερα ζητήματα ,άλλες προσεγγίσεις στο ποινικό δίκαιο συνολικά.Αυτό όσον αφορά το ζήτημα της ποινικής καταστολής και που μας ανησύχησε και της δικανικής της προσέγγισης”.

Στην συνέχεια έθεσε την ακόλουθη διάσταση: ” Και υπάρχει και το θέμα που ξεπερνά και την δίκη συνολικά και μας απασχόλησε.Πως αξιοποιείται το έγκλημα ευρύτερα στον πολιτικό λόγο ,όπως αυτός αρθρώνεται κυρίως μέσα από την προβολή του εγκλήματος , μέσα από τα ΜΜΕ,Εδώ θέλω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις.Πρώτον πρέπει να είναι σαφές ότι η εγκληματικότητα στην Ελλάδα ,η βαριά εγκληματικότητα ,δεν είναι ιδιαίτερα εκτεταμένη και τα τελευταία χρόνια είναι μάλιστα στάσιμη,δεν αυξάνεται.Αντίθετα η αίσθηση που έχει κάποιος όταν ακούσει τα ΜΜΕ είναι ότι είμαστε περικυκλωμένοι από βαριούς εγκληματίες που απειλούν την ζωή μας κάθε μέρα.Δεν είναι η πραγματικότητα των στατιστικών.Όμως αμέσως γεννιέται το εξής ερώτημα:Γιατί προβάλλονται τόσο πολύ τα εγκλήματα αφού δεν έχουμε εγκληματικό τσουνάμι,γιατί προβάλλεται τόσο πολύ το έγκλημα; Το έγκλημα που είναι πιο πιασάρικο για να προβληθεί συνήθως είναι αποτρόπαιο στον τρόπο τέλεσης,συνήθως έχει μαι σεξουαλική διάσταση ,μπορεί να έχει ένα νέο και όμορφο θύμα, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση ,όπως επίσης μπορεί να υπάρχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο δράστη τα οποία επίσης διευκολύνουν την προβολή, όπως φερ’ ειπείν ότι είναι τσιγγάνος, Αλβανός ,δηλαδή αρνητικούς συνειρμούς που είναι εμπεδωμένοι στην κοινή γνώμη.Το ερώτημα είναι γιατί γίνεται αυτό.Όχι με ποια τρυκ προβάλλεται το έγκλημα ή ποια εγκλήματα επιλέγεται ακριβώς να πάρουν τέτοια διάσταση.Κατά την γνώμη μας το πρόβλημα είναι να περάσουν στα λαϊκά στρώματα ,κατά την άποψη αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη,ότι η εγκληματικότητα είναι ο πιο άμεσος ,ο πιο υπαρξιακός κίνδυνος για τα λαϊκά στρώματα.Αυτό είναι ένα ψέμα.Και πίσω από αυτό το ψέμα υπάρχει και το ότι πρέπει να συγκαλυφθούν άλλες απειλές ,πολύ πιο κρίσιμες απειλές,πολύ πιο πολιτικές και οικονομικές απειλές.Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα που σχετίζεται με την υπερπροβολή.Το δεύτερο είναι το προφίλ του εγκλήματος που προβάλλεται.Το προφίλ του εγκληματία που προβάλλεται προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα.Άρα τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτό…Ότι το έγκλημα είναι μια εσωτερική υπόθεση των λαϊκών στρωμάτων.Αφήνει απ’ έξω δηλαδή το έγκλημα των κυρίαρχων τάξεων,που συνήθως δεν χαρακτηρίζεται έγκλημα,και όταν τελικά υπάρχει δεν παίρνει την ίδια προβολή στα ΜΜΕ.Και το τρίτο είναι η νομιμοποίηση του κατασταλτικού μηχανισμού μέσα από την προβολή του εγκλήματος ,η νομιμοποίηση δηλαδή της βίας,της κυρίαρχης βίας, αυτό που συνήθως έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να λέγεται “το δικαίωμα στην ασφάλεια” ,που πίσω από αυτό κρύβεται η νομιμοποίηση της ευρύτερης καταστολής”

Στη επισήμανση ότι οι διθυραμβικές κριτικές για την αγόρευση αντανακλούν μια άποψη που συνίσταται στο ότι “ορθώθηκε ένας λόγος καταδίκης ενός ειδεχθούς εγκλήματος ενός βιασμού, κάτι που είναι απαραίτητο στην χώρα μας”, είπε: “Θα έλεγα ότι κάποιο κύκλοι και προοδευτικών νομικών θα έπρεπε να προσέξουν περισσότερο την ουσία και το βάθος του ζητήματος και να μην στέκονται σε διθυράμβους σ’αυτό που φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση, ότι τιμωρείται ένα σεξουαλικό έγκλημα,ένα έγκλημα βιασμού.Γιατί είναι πολύ εύκολο ,με πρόσχημα ένα βαρύ έγκλημα , το έμφυλο έγκλημα γι’αυτούς τους κύκλους ,ή το θρησκευτικό έγκλημα για άλλους κύκλους, ή το έγκλημα του μετανάστη για άλλους,που να καταλήγει όλο αυτό το πράγμα…Να απαιτούμε χειροτέρευση της καταστολής, να απαιτούμε περισσότερο καιρό να μείνουν οι άνθρωποι στην φυλακή , σε δυσμενέστερες συνθήκες,με λιγότερα δικαιώματα.Αυτό δεν το λέω από την άποψη ότι θέλουμε να χαϊδέψουμε τα αυτιά ενός δολοφόνου ,ενός βιαστή, ή οποιουδήποτε άλλου.Είναι γιατί έχουμε πλέον την εμπειρία ότι χρειάζεται να σταθούμε στον σωφρονισμό και όχι στην παράλογη και τρελή καταστολή απέναντι στο έγκλημα.Αυτό αναπαράγει το έγκλημα δεν το μειώνει.Οπότε θα έλεγα όλος αυτός ο χώρος που νιώθει ότι είναι προοδευτικός και ζητάει να χειροτερέψει η ποινική μεταχείριση του βιαστή , ας πούμε, ή του τάδε , ή του τάδε, νομίζω ότι είναι πολύ μακριά από την ποινική πραγματικότητα και από τους πραγματικούς στόχους που έχει η ποινική καταστολή”

Δείτε Επίσης

Πέτρος Μπελέρης στο Δ/Ρ : «Η δίκη και η απόφαση είναι «μία τιμωρία της ελεύθερης ψήφου. Μία τιμωρία της δημοκρατίας….»

Λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της πρώτης πράξης της δίκης ΠΑΡΩΔΙΑ  και την καταδικαστική απόφαση ...