Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας για το θάνατο του Κώστα Μπατσή

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας με θλίψη πληροφορήθηκε χθες, την Τρίτη 6 Οκτωβρίου, το θάνατο του αγαπημένου μας Κώστα Μπατσή, του γνήσιου αυτού Ηπειρώτη που όλη του η ζωή περιστρέφεται σε μια και μοναδική λέξη: ΠΡΟΣΦΟΡΑ!

Διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος του ΔΣ της ΠΣΕ, χοροδιδάσκαλος, φωτογράφος και δημοσιογράφος, ιθύνων νους των «Ηπειρωτικών Νέων», της τοπικής εφημερίδας και επίσημης φωνής της Αδελφότητας Πλατανουσιωτών Αθήνας, με μόνιμη παρουσία στα γραφεία της ΠΣΕ και στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου του. Ηθικός, γλυκύς, σωστός, ντόμπρος, ασίκης, λεβέντης, ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ.

Κώστας Μπατσής του Νικολάου και της Ευαγγελίας, το γένος Παπανικολάου, με σταθερές και ακλόνητες καταβολές στην Εθνική Αντίσταση. 

Ακούραστος εργάτης της Παράδοσης και του Λαϊκού μας Πολιτισμού! Ήταν η προσωποποίηση του “Σκληρού Δίσκου” στον οποίο ενταμιεύονταν και προβάλλονταν τόσο το κάλλος της Ηπειρώτικης φύσης όσο και η αγέρωχη ψυχή των Ηπειρωτών, με τους αγώνες και τις αγωνίες τους, με τη λεβεντιά και την υπερηφάνειά τους για την κοινωνική τους προσφορά. Από την Πλατανούσα, που αγναντεύει όλο το Τζουμέρκο και προσηλιάζεται στο Ξηροβούνι. 

Μαθήτευσε κοντά στο δάσκαλό τον Γιώργο Χουσιάδη στο θέατρο της Δώρας Στράτου και με χορό και με τραγούδι σφυρηλάτησε το ανυποχώρητο της προσφοράς του για την παράδοση. Τη γνήσια, την αληθινή, την ατόφια. Την ηπειρώτικη παράδοση. Και σαν δημιούργησε τα Ορφικά Μπαλέτα όργωσε όλους τους τόπους κι όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μεταφέροντας την ελληνική παράδοση στα πέρατα της Οικουμένης και μεταλαμπαδεύοντας το νόημα και τον καημό της ελληνικής ψυχής. 

Χρόνια ολόκληρα δίδαξε χιλιάδες ηπειρωτόπουλα τους χορούς και τα τραγούδια μας. Με ανιδιοτέλεια πολύ υπομονή και περισσότερη αγάπη. Τα έμαθε να σέβονται και να τηρούν τις παραδόσεις μας να αγαπούν τους συλλόγους τους και να πηγαίνουν, όσο γίνεται περισσότερο, στα χωριά τους.

Βραβεύτηκε από πλείστους: Δήμο Αθηναίων, Δήμο Αιγάλεω, Δήμο Καισαριανής, ΕΡΤ, Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας. 

Το μεγαλύτερο όμως βραβείο το έπαιρνε σε καθημερινή βάση από όλους τους Ηπειρώτες. Ο σεβασμός και η μνήμη μας «άκαυτη βάτος».