Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων Ο ήχος της πόλης από το 1989 
Από:Γιώργος Γκόντζος([email protected])– «Λέω θάνατος και αισθάνομαι μια αμηχανία .δεν ξέρω πώς να το ονομάσω. Για δολοφονία πρόκειται .Για ένα έγκλημα της Αγγλίας ,της υπερδύναμης τότε και σήμερα ,σε βάρος μιας αδύναμης χώρας η οποία αγωνίζονταν για την ελευθερία της και την αυτοδιάθεσή της». Στην άλλη άκρη της γραμμής από την Κύπρο, ο Παντελής Βουτουρής ,καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, μιλά στην εβδομαδιαία εκπομπή «Εκτός των τειχών»(Γιώργος Γκόντζος) στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 60 χρόνων από τον απαγχονισμό ,από τους Άγγλους αποικιοκράτες του Κύπριου Ευαγόρα Παλληκαρίδη.Ο Κύπριος καθηγητής σκιαγραφεί πλευρές της προσωπικότητας του Ευαγόρα Παλληκαρίδη με ιδιαίτερη αναφορά στην αφήγηση της συμμαθήτριάς του στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Πάφου ,Λύας Χατζηαδάμου, μετά την πράξη του νεαρού Κύπριου να σκαρφαλώσει στον ιστό και να κατεβάσει την Αγγλική σημαία: «Ένα απόγευμα, μετά το σχολείο, πήγαινα στο σπίτι μου (πολύ κοντά στο Γυμνάσιο, απέναντι από τη Λίμνη του Έρωτα) όταν κάποιο αγόρι, πάνω στο ποδήλατό του, ήρθε κοντά μου, ρωτώντας το όνομά μου. Απάντησα και ερώτησα, επίσης, το δικό του όνομα. Είπε… Ευαγόρας…. Είχα ακούσει για κάποιον Ευαγόρα που κατέβασε την αγγλική σημαία από τα Προπύλαια και που ήταν αθλητής. Ρώτησα αν ήταν … εκείνος ο Ευαγόρας, και χαμηλώνοντας το κεφάλι ντροπαλά, απάντησε …ναι. Είχε κάτω από τη μασχάλη μερικούς δίσκους γραμμοφώνου».
Στη συνέχεια της συνέντευξης αναφέρεται στα ποιήματα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και στην ερωτική διάσταση των ποιημάτων του και στο γεγονός πως εστιάζει στα «μάτια»,διαβάζοντας τους στίχους ενός από αυτά: «Ίσως μια μέρα να νοσταλγήσω
τα πλάνα μάτια σου
Ίσως γυρίσω ξαναζητώντας
κάποια παλάτια σου.
Μα να πω την αλήθεια,
τα δικά σου τα μάτια
μοιάζουν σαν παραμύθια
και με κάνουν κομμάτια.»
Αναφέρθηκε στην ωριμότητα του νέου αγωνιστή και διάβασε ακόμη τους στίχους από ένα ποίημα του που έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Κότσιρας: «Μπορεί σε κάποια μάχη
γραμμένο η μοίρα να ‘χει
να μη γυρίσουμε
Μα πάμε με καμάρι
και λέμε: όποιον πάρει
και θα νικήσουμε. ..»
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο καθηγητής στο γνωστό ποίημα, αποχαιρετισμό στους συμμαθητές του, «Θα πάρω μια ανηφοριά» (σ.σ: Συγκλονιστική η ερμηνεία από τον Γιώργο Ζωγράφο σε μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη-Ακούγεται στην ταινία «Μπροστά στην αγχόνη» 1968),τονίζει τον τρόπο με τον οποίο ωριμάζει «και φτάνει σε ένα μέτρο , σε ένα σημείο συνείδησης το οποίο είναι αδιανόητο για μας σήμερα» προσθέτοντας πως «η πίστη σε κάποιες αξίες ,σε κάποια ιδανικά, ανοίγει δρόμους ,όταν ο άνθρωπος έχει καθαρό στη συνείδησή του γιατί αγωνίζεται, ανοίγει δρόμους»
.Ακούστε την συνέντευξη
