Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων Ο ήχος της πόλης από το 1989 
Από: Γιώργος Γκόντζος([email protected])—- “Στην ατυχία του ήταν τυχερός.Και επέζησε και γύρισε…Και ήταν ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε ποτέ .Όπως κανένας όμηρος δεν μιλούσε ποτέ γι’ αυτά.Απλώς βλέπαμε τον αριθμό στο χέρι του,116257…Και όταν του λέγαμε ,τι είναι αυτό μπαμπά, μικροί ήμασταν ,έλεγε…. «Οι Γερμανοί….να , οι Γερμανοί”.
Τα λόγια είναι της συγγραφέως Βεατρίκης (Μπέττυς) Σαΐας- Μαγρίζου, του βιβλίου «Το βραχιόλι της φωτιάς»,(Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ) που έχει μεταφερθεί σε επιτυχημένη σειρά στην ΕΡΤ 1 και προβάλλεται σε επανάληψη κάθε Σάββατο-Κυριακή στις 10 το βράδυ,σε συνέντευξη στην εκπομπή «ό,τι πεις εσύ»(Γιώργος Γκόντζος),στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.
(Ηχητικό ΕΔΩ)
Με πηγαίο λόγο, όπου διέκρινες την δικαιολογημένη συναισθηματική φόρτιση μαζί με την ανθρωπιά της, αναφέρθηκε αρχικά στο περιεχόμενο του βιβλίου της, που είναι η ιστορία της οικογένειας του πατέρα της:
«Εσύ ζεις,εσύ πεθαίνεις»
«Σ’ αυτό το βιβλίο γράφω την ιστορία της οικογένειας του πατέρα μου . Μια Σεφαραδίτικη οικογένεια της Θεσσαλονίκης ,Εβραίων της Θεσσαλονίκης και ξεκινάω την ιστορία του πατέρα μου από το 1917 και την μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης και φτάνω μέχρι την κατοχή και βέβαια στο πόσο δεινοπάθησαν όλοι οι Εβραίοι της Ελλάδας ,και της Ευρώπης βεβαίως.Η οικογένειά μου οδηγήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο πατέρας μου ήταν 16 χρονών παιδί τότε, με τα αδέρφια του και τον πατέρα του , η μητέρα του ήδη είχε πεθάνει ,ευτυχώς γλύτωσε ,και εκεί δυο χρόνια πέρασαν τα πάνδεινα .Ο πατέρας του και η νύφη του με το μωρό οδηγήθηκαν αμέσως στα κρεματόρια, κρίθηκαν ανίκανοι για δουλειά , ο πατέρας μου και τα αδέρφια του δούλευαν.Κάθε μέρα κινδύνευαν ,γιατί γινόταν διαλογή, κάθε πρωί, εσύ ζεις , εσύ πεθαίνεις.Ήταν θέμα τύχης που επέζησε και πέρασε από το χειρουργικό κρεβάτι του Μένγκελε , όπου έγινε πειραματόζωο.Του έγινε εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας χωρίς αναισθητικό για να δουν οι «επιστήμονες» την αντοχή των παιδιών. Ήταν 17 χρονών παιδιά ,το ένα δίπλα στο άλλο στα κρεβάτια ,όπου υποβάλλονταν σε διάφορες εγχειρήσεις χωρίς ναρκώσεις,Στην ατυχία του ήταν τυχερός.Και επέζησε και γύρισε και ήταν ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε ποτέ , όπως κανείς όμηρος δεν μιλούσε γι’ αυτά.Απλώς βλέπαμε τον αριθμό στο χέρι του ,116257….Και όταν του λέγαμε , τι είναι αυτό μπαμπά, μικρά ήμασταν , έλεγε… «οι Γερμανοί… να , οι Γερμανοί».Και όταν μεγαλώσαμε και μαθαίναμε από εδώ και εκεί αυτά τα πράγματα , ο ίδιος ξεκίνησε κάποια στιγμή να μας μιλάει και τότε ….ένας κόμπος στον λαιμό του, ένας λυγμός και σταματούσε.Δεν μπορούσε να συνεχίσει…Κάποια στιγμή ,χρόνια μετά , όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο θυμάμαι ,χάρηκε πολύ και με φώναξε στην Θεσσαλονίκη από την Λάρισα όπου ζω ως παντρεμένη και μου λέει: «Έλα τώρα να στα πω, να τα γράψεις».Και πήγα και μου τα είπε και λίγο καιρό μετά, έναν μήνα μετά πέθανε.Εγώ του υποσχέθηκα ότι θα τα γράψω και ότι δεν θα ξεχάσω την μνήμη , θα προσπαθήσω με όποιο τρόπο μπορώ να μεταφέρω αυτό το μήνυμα και την γνώση για μερικά πράγματα που δεν ξέρουν οι άνθρωποι. Και έτσι γράφτηκε αυτό το βιβλίο .Και είμαι πάρα πολύ συγκινημένη και χαρούμενη που με την δύναμη της τηλεόρασης το μήνυμα που ήθελε ο πατέρας μου να μεταφέρει στον κόσμο, πέρασε μέσα από το σήριαλ που παίζεται αυτόν τον καιρό σε επανάληψη».
Στην συνέχεια η συγγραφέας εκλήθη να μιλήσει για την σκηνή όπου ο πατέρας της , της διηγόταν την προσωπική του ιστορία και είπε: «Ήταν μέσα σε κλάματα και αγκαλιές, ήταν πολύ δυνατές στιγμές αυτές γιατί υπέφερε και από άσθμα ,δεν αισθανόταν καλά ,αλλά έλεγε: «Θα στα πω όμως, θέλω να στα πω..»
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης η συγγραφέας απαντώντας στο ερώτημα για την αντίληψή της όσον αφορά την στάση των άλλων Ελλήνων απέναντι στις διώξεις των Εβραίων είπε: «Έχουμε παραδείγματα από την μητέρα μου που ήταν μωρό εδώ στην Λάρισα,εδώ ήταν η οικογένειά της, σώθηκε από οικογένεια Χριστιανών πάνω στο Συκούριο .Αυτό ήταν μεγαλειώδες.Στην Θεσσαλονίκη αντίθετα 50.000 άνθρωποι πήγαν έτσι..Κάποιοι βοήθησαν, αλλά για να φύγουν έτσι 50.000 άνθρωποι; Ίσως και ο φόβος…Γιατί πραγματικά οι Γερμανοί ήταν με τα όπλα τεταμένα, δεν ξέρω αν μπορούσαν να βοηθήσουν ,αλλά εδώ στην Λάρισα που μάθανε τι γινόταν στην Θεσσαλονίκη προσπάθησαν πάρα πολλοί να φύγουν στα χωριά και τους βοήθησαν.Δεν ξέρω αν ξέρετε και την περίπτωση της Ζακύνθου ,όπου ζήτησαν από τον Δήμαρχο και τον Μητροπολίτη εκεί να δώσουν τα ονόματα των Εβραίων και πήγαν οι δύο τους με έναν φάκελο όπου μέσα υπήρχαν δύο ονόματα του Μητροπολίτη και του Δημάρχου.Άργησαν να πάνε τον φάκελο ,φυγαδεύτηκαν οι Εβραίοι και έτσι γλύτωσαν .Έχουμε και τέτοια μεγαλειώδη παραδείγματα.»
Η Βεατρίκη Σαΐα- Μαγρίζου,ανέδειξε στην συζήτηση και μια άλλη διάσταση όσον αφορά το βιβλίο της: «Μέσα από το βιβλίο, γνωρίζει κανείς και τα ήθη μας, τα έθιμά μας, γενικά την ζωή των Εβραίων, την φιλοσοφία ζωής , και το έκανα αυτό για να γνωρίζει κανείς την μειονότητα και να φύγει αυτή η προκατάληψη.Όταν γνωρίζεις κάτι δεν το φοβάσαι ,έρχεσαι κοντά…Και αυτό έκανε η σειρά που έφερε κοντά τον κόσμο , να δει ο κόσμος ότι οι Έλληνες Εβραίοι ήταν Έλληνες μέχρι το κόκκαλο, ο αδερφός του πατέρα μου σκοτώθηκε στο Αλβανικό Μέτωπο. Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν ξέρουν οι άνθρωποι.Μου λένε εμένα: «Α!Είσαι Εβραία…..Α!Είσαι από το Ισραήλ».Όχι βέβαια..Οι Σεφαραδίτες από τον 15ο αιώνα είναι διωγμένοι Εβραίοι από την Ισπανία ,είμαστε στην Ελλάδα, είμαστε Έλληνες μέχρι το κόκκαλο.Κάποια άγνοια που έχουν κάποιοι ,με αυτό το βιβλίο και με αυτή την σειρά γίνεται γνώση».
«Ο πατέρας μας δεν μας μεταλαμπάδευσε μίσος ,και είναι μεγαλειώδες αυτό»
«Ποια τα συναισθήματα του πατέρα σας», ερωτήθηκε η συγγραφέας, «απέναντι στους διώκτες του»,και υπογράμμισε τα εξής: «Αυτό που μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι σε όλα τα παιδιά, είμαστε τρία αδέρφια ,δεν μας μεταλαμπάδευσε μίσος.Και είναι πολύ μεγαλειώδες αυτό, αν το σκεφτείς .Και θυμάμαι ότι μιλώντας με έναν δημοσιογράφο και εκδηλώνοντας της απορία, «πραγματικά πως δεν μας μεταλαμπάδευσε μίσος;»,είπε κάτι πολύ σωστό: «Αφού είδε το αποτέλεσμα του μίσους , δεν ήθελε να σας κάνει το ίδιο».Οπότε αυτό είναι τελικά μάλλον, δεν ήθελε να μας πληγώσει , να μας κάνει να χάσουμε την αξία του ανθρώπου, να πέσει στα μάτια μας».
Τόνισε επίσης πως με την σειρά «δόθηκε μια νέα ζωή στο βιβλίο» και ανέφερε ότι το «ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ» θα μεταφραστεί και στα Γαλλικά γιατί η σειρά θα προβληθεί και στην Γαλλική τηλεόραση»
