Κ. Μιτοπούλου,Πρόεδρος Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Ηπείρου-Μόνο οφέλη έχουμε από την ανάμειξη λαών και πολιτισμών. Ο χαιρετισμός της στα εγκαίνια της “Μικρής Πόλης”.

Από:Γιώργος Γκόντζος([email protected])–  “Το πιο σημαντικό είναι να βλέπουμε ό ένας τον άλλον , να δίνουμε και να παίρνουμε , και να ζούμε χωρίς να φοβόμαστε την ίδια την ζωή..” Αυτό τόνισε η Κατερίνα Μιτοπούλου,Πρόεδρος Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Ηπείρου, μιλώντας στην εκπομπή “ό,τι πεις εσύ” (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων, σχολιάζοντας την δημιουργία και λειτουργία της “Μικρής Πόλης”  στα Γιάννινα , ενός νέου Κοινοτικού-Διαπολιτισμικού Κέντρου , από δυο διεθνείς ΜΚΟ την Oxfam και την Terre des hommes (Tdh), που υλοποιούν προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ήπειρο,με στόχο την στήριξη προσφύγων και μεταναστών ,μέσω εκπαιδευτικών, καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, και της δυνατότητας πρόσβασής τους σε ειδικές υπηρεσίες.Η Κ.Μιτοπούλου προέτρεψε την γειτονιά στην οποία θα λειτουργεί η “Μικρή Πόλη” , να αγκαλιάσει το Κέντρο ,τονίζοντας πως “μόνο οφέλη έχουμε από την ανάμειξη λαών και πολιτισμών”, ενώ σε άλλο σημείο της συνέντευξης μετέφερε εμπειρία από την πόλη της Κόνιτσας ,όπου γυναίκες Ελληνίδες ” αντέγραψαν” πλέξεις από χειροτεχνήματα προσφυγόπουλων.Ακούστε την συνέντευξη και διαβάστε τον χαιρετισμό της στα εγκαίνια της “Μικρής Πόλης”.

Ο χαιρετισμός της Κ.Μιτοπούλου

Καλώς ήρθαμε λοιπόν στα εγκαίνια της Μικρής Πόλης!

Ευχαριστώ την Oxfamκαι την TerredesHommes για την πρόσκληση τους.

Θα ήθελα να δούμε λίγο τι έχει γίνει στη χώρα μας από τη στιγμή που κράτη του Ευρωπαϊκού χάρτη αποφάσισαν το κλείσιμο των συνόρων τους, επέλεξαν να μην βλέπουν τον άνθρωπο ως άνθρωπο αλλά ως αντικείμενο εντός των οικοπέδων που περικλείουν τα σύνορα, έστρωσαν και ένα μεγάλο χαλί για να χωράει πολλά από κάτω είτε αγνοώντας είτε στρουθοκαμηλίζοντας αλλά πολύ φοβούμαι απολύτως σκόπιμα , του τι μπορεί να συμβεί όταν το χαλί αυτό σηκωθεί και μάλιστα βιαίως.

Εμείς από μεριά μας είπαμε “Καλώς τους” με ένα ποτήρι νερό όπως απαιτεί η ελληνική παράδοση για να δώσει την πρώτη ανάσα στον «ξένο» που βρέθηκε στην πόρτα του, να τον κάνει να νιώσει καλοδεχούμενος αλλά και να δώσει το χρόνο στον σπιτονοικοκύρη να κάνει τις ετοιμασίες για την φιλοξενία του.

Την φιλοξενία !Αυτό τον τόσο Ιερό  θεσμό τόσο στον προγονικό μας πολιτισμό όσο και σήμερα.

‘’ Ξένε μου, γειά ! Θα’ ρθεις στο σπίτι μας να σε φιλοκορέψω, χορταίνοντας, αν θές, μολόγα μας σαν ποια σε φέρνει ανάγκη … Μια κόρη τότε τρέχοντας νερό φέρνει σε στάμνα κι ομπρός του άπλωσε τραπέζι … ‘’ ( Οδύσσεια, ραψωδία Α, στίχοι 120-130 σε μετάφραση Κακριδή )

Αυτό ακριβώς έκανε ο ελληνικός λαός με τους χιλιάδες κατατρεγμένους πρόσφυγες που πέρασαν τα σύνορα της χώρας μας.

Είναι όμως πλέον αρκετό;Το νερό το προσφέραμε, σύμφωνα όμως με την αναφορά στην Οδύσσεια ακολουθεί το στρωμένο τραπέζι, τα καθαρά ρούχα και το κρεβάτι για να ξεκουραστεί ο ξένος.

Χρειάζονται χρόνο να ηρεμήσουν, να συνειδητοποιήσουν τι τους συνέβη, να αξιολογήσουν, να πάρουν αποφάσεις ζωής για αυτούς και τα παιδιά τους. Θα κάνουν υπομονή να γυρίσουν πίσω σε μια ρημαγμένη πατρίδα να χτίσουν σπίτι από την αρχή ή θα αναζητήσουν κάτι νέο εδώ ή σε άλλο προορισμό; Αποφάσεις δύσκολες όπως όλες οι αποφάσεις ζωής.

Όποια και αν είναι η απόφαση τους εμείς πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τηνστάση της χώρας μας και την βοήθεια που παρείχαν οι πολίτες της. Η Ελλάδαδεν έκανε απλά ότι μπορούσε αλλά πολλά περισσότερα.Εδώ και καιρό όμως βρισκόμαστε σε άλλη φάση και το νερό από μόνο του δεν είναι πια αρκετό.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης για την επιτυχή έκβαση της διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού έχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι,η Ε.Ε, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ καθώς και οι ΜΚΟ.

Κατέγραψαν τις δυσκολίες εδώ και καιρό, άφθονο καιρό μάλιστα δαπανώντας συνάμα και εξαιρετικά μεγάλα ποσά. Καιρός τα ποσά αυτά να κατευθυνθούνσε ουσιαστικές ανάγκες και παρεμβάσεις. Αυτό το οποίο γίνεται σήμερα εδώ, με τα εγκαίνια της Μικρής Πόλης, τελείται για μένα με μεγάλη καθυστέρηση !

Έπρεπε να είναι από καιρό εδώ !

Στην Κόνιτσα ξεκίνησε η φιλοξενία προσφύγων 11 Μάρτη του 2016 σε μια από τις δομές του Κ.Κ.Π.Π.Η, κρατική λειτουργική δομή με μόνιμο προσωπικό. Από τις πρώτες εκείνες ημέρες το πρώτο πράγμα που ζητούσα από όλες τις ΜΚΟ που προσέρχονταν να βοηθήσουν ήταν ένα τέτοιο Κέντρο εντός του αστικού ιστού της περιοχής, διότι μόνο οφέλη έχει να παρουσιάσει.

Σας πληροφορώ ότι άλλοι με κοίταγαν περίεργα, παράξενα, κάποιοιέως και ειρωνικά τολμώ να πω,καλά ολόκληρη δομή έχετε, δώστε και σε εμάς χώρο εδώ μέσα , τι να πάμε να νοικιάσουμε έξω. Τι μας λέτε τώρα Πρόεδρε…Δεν υπάρχει διαδικασία, χρηματοδότηση για κάτι τέτοιο κτλ.

Όχι, όχι,όχι ,επέμενασθεναρά, έως ότου η ΜΚΟ IMC κατανόησε την ουσία της πρότασης μου και προχώρησε στην υλοποίηση.Και όλο αυτό γιατί δεν είχα καμιά διάθεση να διοικήσω ένα χρυσό κλουβί όπου εντός του θα είχε μεν αυξημένες παροχές, καλές έως πολύ καλές αλλά επί της ουσίας θα ήταν ένα γκέτο, μια αποθήκη ανθρώπινων ψυχών.Είμαι απολύτως αντίθετη με τη λογική του κάπου αλλού να μην βλέπω ,να μην ξέρω, να μην αναστατωθεί ο δικός μου πλασματικός μικρόκοσμος. Οι συνάνθρωποι μας που βρέθηκαν σε αυτή την δύσκολη κατάσταση, την οποία λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής μας αδυνατούμε να αντιληφθούμε, χρειάζονται επικοινωνία και ώσμωση με τον ντόπιο πληθυσμό για όσο διάστημα θα είναι μαζί μας. Αυτή τη στιγμή το Κέντρο στην Κόνιτσα λειτουργεί επιτυχώς, όπως εξ αρχής,υπο την Terredehommes μετά την αποχώρηση της IMC. Χαιρετίζω λοιπόν την Μικρή Πόλη ευχόμενη να γίνει μια Μεγάλη Πόλη, έστω και με αυτή καθυστέρηση.

Φίλες και φίλοι πρέπει να τρέξουμε να ολοκληρωθεί η φιλοξενία μας.

Χρειάζεται εγρήγορση, αντανακλαστικά, ταχύτητα αλλά και θέληση ανταπόκρισης … ενδεικτικά αναφέρω τα προγράμματα ενοικίασης ακινήτων, δείτε τον Δήμο Λιβαδειάς, ένας σαφέστατα μικρότερος Δήμος από τον δικό μας σε τι επίπεδα ήδη είναι.

Πρέπει να δοθεί σε διεθνές επίπεδο ένα τέλος στην υποκρισία, οι προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη αυξήθηκαν, ναι. Γιατί; Αυξήθηκαν γιατί κανείς δεν μπαίνει σε μια βάρκα κινδυνεύοντας αυτός και τα παιδιά του αν δεν έχει άλλη επιλογή. Κανείς!

Αυτό δεν είναι παρά το αποτέλεσμα εφαρμοζόμενων πολιτικώνεδώ και δεκαετίες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και εμπόλεμων συρράξεων που πρέπει να λάβουν τέλος, αν επιθυμούμε να μπεί ένα ουσιαστικό τέλος στις προσφυγικές ροές.

Ο στόχος όλων μας από δω και πέρα πρέπει να είναι ένας : το καλωσόρισμα μας να μετατραπεί σε αποχαιρετισμό του «ξένου». Όχι φυσικά ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου και να του πούμε άντε παρακάτω αλλά έχοντας τον ξεκουράσει, ηρεμήσει, ενημερώσει, δίνοντας του χρόνο να ενδυναμώσει μέσω αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης, έχοντας τον εξοπλίσει με όλα εκείνα τα απαραίτητα για να σταθεί ξανά όρθιος και δυνατός, αφήνοντας τότε και στους δυο μας ως παρακαταθήκη τη φιλία ανθρώπων και λαών.

Κλείνοντας επιτρέψτε μου να κάνω μια προσωπική αναφορά: έλκω την καταγωγή μου από την πλέον, κατά την άποψη μου, πολυπολιτισμική πόλη του κόσμου, την Κωνσταντινούπολη. Ο τρόπος ζωής των ανθρώπων εκεί κάποτε, σήμερα αποτελεί θέμα ευπώλητων και μη βιβλίων, ταινιών και μαγεύει αναγνώστες και θεατές. Αυτό που δύσκολα όμως αντιλαμβάνεται κάποιος είναι ότι αυτός ο θρυλικός πλέον τρόπος ζωής, ο ερωτικός σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της συνύπαρξης λαών και ανάμιξης των πολιτισμών τους. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και προβλήματα, η συνύπαρξη όμως ήταν ένα γεγονός και το αποτέλεσμα αυτής ορατό ακόμα και στο σήμερα.

Μη φοβόμαστε λοιπόν,

ας αφεθούμε,

ας δούμε,

ας δώσουμε,

ας πάρουμε,

ας ζήσουμε χωρίς να φοβόμαστε την ίδια τη ζωή.

Εύχομαι καλές και εποικοδομητικές δράσεις στην Μικρή Πόληαπό καρδιάς.