Με την ταινία «Η υπόσχεση» συνεχίζεται το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην μετανάστευση -προσφυγιά που παρουσιάζει το Καλλιτεχνικό Σωματείο Εξαύδα

 Από:Γιώργος Γκόντζος

Συνεχίζεται το διήμερο Κυριακή 13 και Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην προσφυγιά και τη μετανάστευση,που παρουσιάζει το Καλλιτεχνικό Σωματείο Εξαύδα,με την ταινία«Η υπόσχεση» των Jean-Pierre και Luc Dardenne Οι προβολές πραγματοποιούνται στις 20.15 στο θεατράκι της οδού Κουντουριώτη 31. Οικονομική ενίσχυση: 2 ευρώ. Για περισσότερες πληροφορίες καλέστε στο 69453772406945377240 .

Ο Ιγκόρ είναι ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι που βοηθά τον πατέρα του, Ροζέ, στην παράνομη διακίνηση μεταναστών, από χώρες όπως η Μπουρκίνα Φάσο, το Πακιστάν και η πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Βέλγιο. Μετανάστες που τους εκμεταλλεύονται για να τους βγάλουν άδειες παραμονής και να τους βρουν φτηνές δουλειές και φτηνά δωμάτια. Από την πρώτη κιόλας μέρα βλέπουμε τον Ιγκόρ, στο βενζινάδικο όπου εργάζεται, να κλέβει το πορτοφόλι μιας μικροαστής συνταξιούχου. Μια πράξη που δεν τον προβληματίζει ούτε του προκαλεί τύψεις. Όπως ακριβώς δεν αισθάνεται τύψεις βοηθώντας τον πατέρα του στην παράνομη επιχείρησή του. Ώσπου ένας από τους μαύρους μετανάστες, πέφτει από την οροφή ενός κτιρίου ενώ εργάζεται για λογαριασμό του Ροζέ, ο οποίος παρά τις εκκλήσεις του Ιγκόρ, αρνείται όχι μόνο να τον πάει στο νοσοκομείο, αλλά και να τον αφήνει να πεθάνει, και αργότερα τον θάβει στο τσιμέντο μιας υπό κατασκευή πολυκατοικίας, για να αποφύγει τις φασαρίες με τις αρχές.

Είναι ακριβώς τότε που η στάση του Ιγκόρ αρχίζει να αλλάζει. Αρχίζει να προβληματίζεται και να αντιμετωπίζει τον πατέρα του διαφορετικά. Είναι ακριβώς αυτή η σταδιακή συνειδητοποίηση του δεκαπεντάχρονου Ιγκόρ που καταγράφουν στην ταινία τους οι δυο σκηνοθέτες.

Συνειδητοποίηση που μας παρουσιάζουν χωρίς κανένα κλισέ, επιμένοντας, στη σχέση που αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στον Ιγκόρ και τη γυναίκα (και το αγέννητο παιδί) του νεκρού μετανάστη, καθώς και στους δισταγμούς και τις αμφιβολίες, όταν φτάνει η στιγμή που πρέπει να έρθει σε ρήξη με τον πατέρα. Καταγραφή εξαιρετική, με μια κάμερα που παραμένει διαρκώς κοντά στα πρόσωπα και στα αντικείμενα, ξεχωρίζοντας και τονίζοντας κάθε λεπτομέρεια, επιμένοντας στις εκφράσεις και την όλη συμπεριφορά των προσώπων. Χωρίς να κρίνουν, αντιμετωπίζοντας τον καθένα με την ίδια συμπάθεια και ανθρωπιά, αφήνοντας το θεατή να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Με άγνωστους αλλά εξαιρετικούς ηθοποιούς, επαγγελματίες, αλλά και ερασιτέχνες (η Ασίτα Ουεντραόγκο που ερμηνεύει τη γυναίκα του νεκρού μετανάστη είναι δασκάλα στη Μπουργκίνα Φάσο), που μπαίνουν στο πετσί του ρόλου τους. Μια απλή συναρπαστική ταινία, από εκείνες που χρειάζεται ο δικός μας κινηματογράφος.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης “Ελευθεροτυπία”, 10 Ιανουαρίου 1997