Παρέμβαση του Φοιτητικού Συλλόγου της Σχολής Καλών Τεχνών Ιωαννίνων για το γενικότερο κλίμα στην κοινωνία την εποχή της πανδημίας

Ο Φοιτητικός Σύλλογος του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών & Επιστημών της Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων λαμβάνει τη πρωτοβουλία να συγγράψει το παρακάτω κείμενο με αφορμή το γενικότερο κλίμα της κοινωνίας και πως αυτό επηρεάζει τις σπουδές των φοιτητών:

«Από την έναρξη της πανδημίας η κυβέρνηση ακολούθησε μια σειρά από λανθασμένους χειρισμούς της υγειονομικής κρίσης, αφού παραδειγματικά δεν έλαβε υπ’ όψιν της τα αιτήματα των γιατρών και των νοσηλευτών για ενίσχυση του Ε.Σ.Υ., για άνοιγμα ΜΕΘ και για προσλήψεις υγειονομικών. Η κυβέρνηση, συνεχίζοντας την αντιεπιστημονική της στάση επιλέγει να κλείσει την κοινωνία στα σπίτια της, εκμεταλλευόμενη τον κίνδυνο της πανδημίας. Παρ’ ότι τα κρούσματα άρχισαν να μειώνονται, το άταχτο και ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, που μοναδικό σκοπό είχε το κέρδος της «μεγάλης βιομηχανίας» της Ελλάδας, είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα χιλιάδες τουρίστες να διασπείρουν τον ιό. Αποφάσεις σαν κι αυτή μας έχουν οδηγήσει στο δεύτερο πιο έντονο κύμα του ιού, με τον αριθμό των νεκρών να κυμαίνεται κάθε μέρα στις εκατοντάδες.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας όλη η κοινωνία στράφηκε και αναζήτησε παρηγοριά στη τέχνη. Παρ’ όλ’ αυτά, από την πρώτη στιγμή της υγειονομικής κρίσης, τον περασμένο Μάρτιο, φάνηκε η απύθμενη και προκλητική αδιαφορία της κυβέρνησης για τον Πολιτισμό. Επιδόματα που δόθηκαν με μεγάλες καθυστερήσεις και με το σταγονόμετρο ύστερα από επίμονους αγώνες των καλλιτεχνών, όντας ο πρώτος τομέας της κοινωνίας που έκλεισε και ο τελευταίος που άνοιξε περιορισμένα το καλοκαίρι. Με αναστολή εργασίας, με κλειστούς πολιτιστικούς χώρους και φορείς (εργαστήρια, θέατρα, ωδεία, κινηματογράφους, πολιτιστικά κέντρα κ.ά.), χωρίς ακόμα και τώρα να υπάρχει σαφές πλάνο για την ασφαλή υγειονομικά σωστή λειτουργία τους.
Παράλληλη ήταν η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην παιδεία. Συγκεκριμένα, η πρώτη δράση με αφορμή τη πανδημία ήταν να κλείσουν τα τριτοβάθμια ιδρύματα, γεγονός παράλογο, καθώς υπήρχε δυνατότητα να τηρηθούν πιο εύκολα τα μέτρα, αφού απευθύνονται σε ενήλικες φοιτητές. Ταυτόχρονα επιλέγει να στοιβάξει μαθητές σε μικρές αίθουσες, αγνοώντας και πάλι τις προτροπές και τα αιτήματα των εκπαιδευτικών (οι οποίοι ζητούσαν μικρότερα τμήματα, αξιοποίηση περισσοτέρων χώρων και διορισμούς) και εφαρμόζοντας την πιο αντιεκπαιδευτική μέθοδο, την τηλεκπαίδευση, η οποία στερείται κάθε άμεσης επικοινωνίας, υψώνοντας ένα τείχος μεταξύ εκπαιδευτή και εκπαιδευομένου.
Ειδικότερα στη σχολή μας, όπου η μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται στα εργαστήρια, ένα θεσμό που αδυνατεί να λειτουργήσει από τις οθόνες των υπολογιστών, αφού δεν αποτελεί μόνο έναν χώρο εργασίας και μελέτης (απαραίτητος μεν για τη διεκπεραίωση αυτών των αναγκών, καθώς κανένα σπίτι δεν αντικαθιστά κανένα εργαστήριο), αλλά είναι αυτός ο «χώρος» όπου δημιουργείται τριβή και ζύμωση ιδεών και απόψεων μεταξύ εικαστικών. Σε αυτή την ανάγκη λειτουργίας των εργαστηρίων μας βρίσκει σύμφωνους το κείμενο πρωτοβουλίας της ΑΣΚΤ:
 «Προσερχόμαστε στα εργαστήρια, το πιο ζωτικό κομμάτι της σχολής, για να μετέχουμε στην καλλιτεχνική εμπειρία. Η Τέχνη δεν σπουδάζεται, πόσο μάλλον από απόσταση. Η Τέχνη βιώνεται. Γεννιέται κι αναπνέει στα εργαστήρια της σχολής. Τόσο το Εικαστικό όσο και το Θεωρητικό τμήμα χωρίς ανοιχτά εργαστήρια ακυρώνονται.»
Για να γίνει σαφές, χωρίς εργαστήρια δεν υπάρχει σχολή!
Δε θα ανεχτούμε άλλο την υποβάθμιση των σπουδών μας.
Απαιτούμε το άνοιγμα των εργαστηρίων, τηρώντας όλα υγειονομικά μέτρα.
Δεν μπορεί ο τουρισμός και το λιανεμπόριο να μπουν πάνω από τη Δημόσια Δωρεάν υγεία και Δημόσια Δωρεάν παιδεία.»